ถ้าเราอยากให้นักเรียนมีความรู้สึกร่วมในการเรียนรู้แบบโครงงาน
หรือ Project-Based Learning บทความนี้จะมาชวนคุยครับ
พระเอกที่ผมจะแนะนำในวันนี้คือการเริ่มจาก “เรื่องเล่า” ครับ
เพราะเรื่องเล่าที่ดี ไม่ได้แค่เรียกความสนใจ
แต่มัน “ปลุกความรู้สึก” และ “ปลุกแรงจูงใจ”
ให้อยากเรียน อยากรู้ และอยากลงมือทำจริง ๆ
ประโยชน์แรกเลย เรื่องเล่าจะช่วยให้ “โจทย์” ครับ
ทำให้โครงงานไม่ได้ดูเป็นแค่ “งานเพื่อส่ง” เหมือนการบ้านทั่วไป
แต่จะกลายเป็นภารกิจ ที่เขารู้สึกอยากทำให้สำเร็จ
ยกตัวอย่างนะครับ ถ้าเราจะสอนเรื่อง “สิ่งแวดล้อม”
เราอาจเริ่มด้วยเรื่องเล่าสั้นๆ สมมติแบบนี้ครับ
“เมื่อเดือนก่อน คุณยายที่อยู่หลังโรงเรียน หกล้มขณะพยายามลากถังขยะขึ้นเนินไปทิ้ง
หลานชายเธอบอกว่า พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่ามีที่ทิ้งขยะที่เหมาะสมกว่าอยู่แล้ว
แต่ไม่มีใครสื่อสารออกไปให้ชุมชนเข้าใจ”
หลังจากเล่าเสร็จ ลองถามนักเรียนดูครับว่า
“เราจะช่วยคุณยายและชุมชนยังไง”
นักเรียนหลายคนอาจจะเสนอให้ลองทำ ทำโปสเตอร์ ทำคลิปสั้น
เขียนจดหมาย หรือออกแบบป้ายประชาสัมพันธ์
และพอเริ่มต้นจากเรื่องจริง หรือเรื่องจำลองที่ สัมผัสได้แบบนี้
โครงงานก็จะเริ่มมีชีวิตครับ
สิ่งที่น่าสนใจคือ
เมื่อเราใช้เรื่องเล่าเป็นจุดเริ่มของโครงงาน
นักเรียนจะไม่รู้สึกว่าเรากำลังให้โจทย์
แต่รู้สึกว่าเขากำลังเจอปัญหาที่อยากแก้ไข
และนั่นแหละครับคือหัวใจของ Project-Based Learning
สุดท้ายนี้ ผมอยากฝากแนวคิดไว้หนึ่งข้อครับ
เรื่องเล่าที่ดี คือเชื้อเพลิงของความคิดสร้างสรรค์
และในยุคที่นักเรียนต้องการมากกว่าแค่เนื้อหาบทเรียน
ครูอย่างเราก็สามารถเป็นผู้ออกแบบประสบการณ์
ให้เขาได้ “รู้สึก” และ “เรียนรู้” ไปพร้อมกันครับ